De URL is gewijzigd: nieuwe blogs kun je nu verder lezen op kijkindewijk.net
Hopelijk zie ik je daar!
We zijn verhuisd naar kijkindewijk.net!
Dagbesteding en verpleeghuizen | Wat doet er toe bij parkinson?
Mensen met de ziekte van Parkinson krijgen naast hun lichamelijke klachten in de loop van tijd klachten in het geestelijk vermogen. Dat betekent echter niet automatisch dat dementie om de hoek komt kijken. Daardoor valt iemand met parkinson vaak net tussen wal en schip in een intramurale instelling. Want hoort zo iemand nu in een psychogeriatrische of eerder bij een somatische groep?
Haken en ogen: cliënt is de dupe
Vaak krijg ik de vraag welk verpleeghuis of dagbesteding wordt aangeraden. Nu is dat als wijkverpleegkundige niet helemaal mijn piece of cake dus laat ik mensen vooral zelf kijken naar welke instanties er zijn en adviseer vooral zelf te gaan kijken. Dat is overigens vaak ook het advies van de klantenservice van deze instanties: eerst maar eens komen kijken om ‘sfeer te proeven’. Waar ik alleen wel tegenaan loop is dat ik achteraf soms wat discussiepunten te horen krijg via cliënten waarop, al dan niet tijdelijk, vastgelopen wordt binnen de instantie. Zonde, want het zijn uiteindelijk de cliënten en mantelzorgers die er de dupe van zijn als het probleem niet snel door de instantie wordt opgelost. Dus maakt ook deze wijkzuster zich daardoor soms een beetje zorgen over ‘mijn dierbare’ cliënten.
Reden voor discussie
Om ergernissen te voorkomen is het daarom goed om voorafgaand al belangrijke discussiepunten voor te zijn en deze aan te geven bij de instantie. Dus naast het ‘sfeer komen proeven’ ook even de feiten navragen: hoe zit dat met de zorg? Welke punten aan bod kunnen komen heb ik nu in een lijstje gezet zodat ik voortaan cliënten beter voorbereid een gesprek aan laat gaan.
- Is bediening van de duodopapomp ondervangen? Niet iedereen is bevoegd en bekwaam om een duodopapomp te bedienen. Het is echter niet handig als een wijkverpleegkundige of partner dit tussentijds moet blijven bedienen als de cliënt weg gaat. Je zou eraan kunnen denken evt. het personeel te trainen door iemand intern van de instantie (mocht zo’n iemand er zijn) of een wijkverpleegkundige die er bekend mee is of duodopaspecialist.
- Is er de mogelijkheid om fijne gesprekken te voeren met andere mensen? Stel: iemand met parkinson en lichte cognitieve problematiek wil toch nog graag kunnen praten met tafelgenoten. Het zou dan jammer zijn als diegene aan tafel zit met (slapende) mensen die ver in de dementie zitten die dat niet kunnen.
- Kan er iemand meelopen naar het toilet in verband met valgevaar of moeite met kleding losmaken? Soms is er helaas onvoldoende personeel aanwezig en kan een begeleider de groep niet verlaten om iemand naar het toilet te helpen. Het zou niet moeten, maar het gebeurt.
- Kan iemand met dementie en niet zelf kan alarmeren tijdelijk verblijf krijgen zonder de WLZ in te hoeven? Gelukkig is de eigen bijdrage verlaagd op dit moment, maar de schotten in de zorg blijven nadelen hebben.
- Is er de mogelijkheid voor tijdelijk verblijf in Ede en omstreken om mantelzorgers te ondersteunen? Kan dit ook voor één keer per maand één á twee nachten? Meestal kan dit in de praktijk alleen als je minimaal een week wil opnemen. Vraag mij niet wie deze ‘regel’ (restrictie) bedacht heeft.
- Kan fysiotherapie/logopedie/ergotherapie, wel of niet van ParkinsonNet, geïntegreerd worden bij een dagbesteding zodat de cliënt niet ook nog eens op een ‘vrije’ dag daarheen vervoerd hoeft te worden? En in het geval van een verpleeghuis: wat voor therapie bieden zij?
- Is er vervoer naar de dagbesteding? Hoe zit dat met vergoeding?
- Is er de mogelijkheid om te wandelen? Met of zonder begeleiders? Hoe zit dat met veiligheid? Wanneer dit niet kan, hoe zien buitenactiviteiten er dan uit en worden die wel uitgevoerd?
- Zijn er nog bijzondere activiteiten zoals schilder- of breiclubjes? Zijn er huisdieren of dieren om te verzorgen of te knuffelen? Wat wordt er aan muziek gedaan?
- Hoe worden contactpersonen, familieleden en mantelzorgers betrokken? Wat zijn de verwachtingen? Wie doet de was, hoevaak wordt het zorgplan besproken, wie regelt voldoende kleding, is er hulp nodig bij activiteiten?
- Hoe zit het met reanimatiebeleid wanneer personeel van een instelling i.p. niet reanimeert (nog zo’n leuke ‘regel’) en hiervoor misschien niet eens getraind is, maar iemand dit nog graag wel wil?
Antwoorden
Op al deze vragen probeer ik binnen nu en een jaar antwoord te krijgen voor mijn werkomgeving, in dit geval Ede en omstreken. Zo hoop ik cliënten wat beter te kunnen voorbereiden. Want laten we eerlijk wezen: instanties doen zich vaak aan de buitenkant beter voor dan hoe het er in de werkelijkheid aan toe gaat.
Even dit en dat #4 | Door de wijk op de fiets en een bezoekje op mijn oude stageplek
Een week met lekker weer en dus fietsritjes, een teamoverleg met lunch en wat huisbezoeken. Bovendien zag ik dat de kantoorplanten nog leven en dat is ook heel wat waard 🎉
Nieuwe collega’s
Wat nieuw is, is dat ons team gaat beginnen een ‘zij-instromer’ op te leiden via een instroomtraject. Iemand die deeltijd bij ons komt werken zonder ervaring en daarnaast 1 á 2 dagen naar school gaat. We hopen zo ook aan nieuwe vaste krachten te komen. Deze week maakte de nieuwe collega kennis met de hele groep en ik denk dat we een goede keus hebben gemaakt 👊 Verfrissend vind ik vaak, een nieuwe jonge collega erbij.
Verder nam ik na overleg wat shirtjes en een sleutel mee voor een nieuwe oproepkracht waar ik het twee weken geleden over had, die ik vanavond ga inwerken 🚙🏘️ Ook leuk!
De cliënten krijgen ondertussen al best ‘veel gezichten’ te zien vergeleken met een paar jaar geleden, maar ze begrijpen gelukkig dat de nood hoog is met langdurig zieken. Bovendien werkt er voor nood nog steeds een collega uit een ander team bij ons, waarvan we hopen dat die straks ook weer terug kan.
Weer even terug op mijn oude stageplek
Woensdag ben ik weer even op mijn oude stageplek geweest van 100 jaar geleden, namelijk waar vroeger de neurologie verpleegafdeling was in het Radboud, eerste verdieping. Dit mega-oude gebouw is hierbinnen inmiddels enigszins opgepimpt met een nieuw verfje hier en daar, maar alles is nog duidelijk te herkennen. Nu zijn er poliklinische kamertjes en kantoortjes bij gekomen waar vroeger patiënten lagen. Zo leuk om weer even door de gangen te lopen en meteen komen er zoveel herinneringen boven! Kers op de taart was dat ik mijn oude stagebegeleidster ontmoette voor een overdracht van een patiënt. Een hele leuke dag dus!
Foto’s voor een cliënt
Afgelopen week had ik foto’s van een cliënt aan haarzelf laten zien, want tja: digitaal zal ze er nooit naar kijken aangezien ze dat niet kan. Maar wat vond ze die foto’s leuk zeg, zo leuk om te zien! Ik heb vijf minuten lang moeten aanhoren hoe prachtig ze ze vond, zonder dat ik ook maar één kous had uitgetrokken. Ze kregen een ereplekje in huis, maar ze vond het van zichzelf maar raar dat ze haar eigen foto’s in huis plaatste. Toch kwam ik de week erna weer langs en toen stonden ze er nog. Ze had het er weer over, dat ze zoveel reacties had gehad 🥰
Twitter Buzz
Tja, door een hoop ruis van het Eurovisie Songfestival en de Europese Parlementsverkiezingen kon ik niet zoveel met Twitter. Wel mooi om te zien dat Karolien, de vrouw van Hans Nijhof waar ik het vorige week over had, doorgaat met het twitteraccount van Hans en laat zien wat er na zijn dood de orde van de dag is. Dus naast zijn terminale periode is nu ook goed te volgen hoe het rouwen gaat en alle rompslomp die erbij komt kijken. En dan toch ook weer de luchtige toon over de dagelijkse bezigheden zoals we gewend zijn van zowel Hans als Karolien. Een mooi verloop en bijzonder om dit via Twitter te kunnen volgen.
Vorige blog
Mocht je mijn vorige blog gemist hebben; deze ging over vloggen in de zorg 🎥 Ik vond het megaspannend om dit te doen, maar ik ben dus daadwerkelijk begonnen met filmen op mijn werk. Uiteindelijk kreeg ik er zelfs ook lol in en smaakt het naar meer. Ik heb al wat leuke reacties op het resultaat, maar kan het filmpje nu nog niet laten zien dus dat komt nog! (*cliffhanger) Lees de vorige blog nog even terug als je wil weten voor wie en waarom ik wil filmen.
Volgende blog
Even zat ik te twijfelen waarover ik het zou hebben, maar ik zit momenteel met meerdere vragen over cliënten met parkinson op dagbestedingen en in verpleeghuizen. Ik weet dat er buiten Ede plekken bestaan waar er enthousiaste teams werken met aandachtsvelders parkinson, maar in Ede en omstreken staat dat niet zo op de voorgrond. Ik weet ook niet wat intramurale instellingen wel of niet kunnen bieden gezien ik wisselende (en frustrerende) verhalen hoor. Waarschijnlijk ga ik een lijst opstellen met aandachtspunten bij parkinson die van belang zijn bij intramurale zorg. Ik wil niet meer alleen kunnen zeggen: ‘ga vooral even kijken om sfeer te proeven’. Er moet nog zoveel meer over deze huizen te vertellen zijn als mensen met parkinson om advies vragen 🤔 Wordt vervolgd dus.
Media | Vloggen voor Pensioenfonds Zorg en Welzijn
22 maart mocht ik met negen andere collega’s uit de zorg meedoen aan een workshop vloggen, georganiseerd door Pensioenfonds Zorg en Welzijn en Redrum, met tips en tricks van Lize Korpershoek (fan van haar!). Natuurlijk kon ik geen nee zeggen en bovendien zie ik wel wat in videomateriaal uit de wijk, dus ben ik er helemaal voor gegaan.
Filmen in de thuiszorg
De reacties die ik krijg over filmen in de wijk zijn wisselend, omdat het voor velen nog onbekend terrein is. Bovendien heb je te maken met privacywetgeving. Toch zijn er enthousiaste mensen om me heen die me steunen en zien ze net als mij wel heil in dit middel: met filmpjes kun je veel beter nog dan bloggen, laten zien wát er dan zo leuk is aan ons werk. Gezichtsuitdrukkingen, de complexiteit van het ziektebeeld of de leefomgeving, de reacties over en weer in een gesprek: er valt zoveel af te lezen en te begrijpen door het zien van een film.
Toestemming vragen
Ik heb voor mezelf de beslissing gemaakt door te gaan met video’s maken. Toestemming vragen was voor mij even een drempel, maar als ik nu zie wat voor leuke reacties ik van cliënten en familieleden krijg op het resultaat, dan geeft het mij weer een flinke boost om door te gaan! Toestemming vragen is dan ook niet zo spannend meer als in het begin.
Het doel van vloggen
Mijn doel is om de buitenwereld te laten zien hoe mooi het is om te werken in de thuiszorg. Voor mijn gevoel mag ons vak wat meer uit het stof getrokken worden en zouden korte, aantrekkelijke filmpjes het imago van ons werk kunnen opkrikken. Pensioenfonds Zorg en Welzijn wil met Betere Wereld ook de jongeren meer betrekken in hun boodschappen en projecten, waardoor deze opdracht eigenlijk van twee kanten positief zou kunnen werken.
Publicatie
Binnenkort komt er een korte intro online van alle vloggers: stuk voor stuk unieke collega’s uit verschillende werkvelden. Vervolgens worden de gemaakte vlogs één voor één gepubliceerd. Ik houd jullie op de hoogte zodra er nieuws is!
Even dit en dat #3: een slechte selfie, gevarieerd werk en overlijdensberichten
Als ik terug kijk op de week heb ik er weer een hele gevarieerde werkweek op zitten. Dat is zo leuk aan werken in de wijk: er zijn zoveel kanten in dit vak waar je je op kunt storten, zelfs voor mensen met een klein contract zoals ik.
Op de werkvloer
Zo heb ik weer wat huisbezoeken gedaan bij mensen met parkinson. De ene wil vaker even met me praten dan een ander, om vinger aan de pols te houden. De ene liefst iedere vier weken, de ander twee of één keer per jaar. Het ligt totaal aan hoe mensen er zelf in staan en dat varieert nogal.
Verder kreeg ons team te horen dat er deze week twee oud-cliënten van ons zijn overleden 😦 Heel triest voor de nabestaanden. Uiteraard bespreken we wie er naar de uitvaart en/of condoleance gaat.
Ook heeft ons team het zomerrooster samen opgesteld en kwamen we hiervoor allemaal bij elkaar. Na een half uur was het grootste gedeelte al geregeld. Ik was weer zo´n oelewapper dat ik ben vergeten een foto te maken, want het was wel een georganiseerde gezelligheid met zoveel aanwezigen (en after-moederdaghapjes)! Zelfs onze oud-stagiair kwam na een half jaar weer terug om ons uit de brand te helpen. Heel fijn! We hebben nu een paar oproepers bij elkaar die redelijk wat kunnen betekenen voor de vaste krachten.
Verder heb ik voor het Parkinson Café (lotgenotenbijeenkomst) een kleine financiering bij de Rabobank aangevraagd en ben ik met een vrijwilliger en twee fysiotherapeuten om de tafel geweest om ons programma voor het eerstvolgende café op te stellen. De uitnodiging staat op het punt om de deur uit te gaan. Zin in!
De komende tijd ga ik me bezig houden met een paar nieuwe cliënten en verder met verdiepen in dagbestedingen en verblijfsplaatsen voor als het met de thuiszorg alleen niet meer gaat. Ik overleg hiervoor veel met casemanagers vanwege hun kennis en bel ik zelf ook regelmatig locaties op om wat informatie aan te vragen of gewoon om mee te kijken. Zo hoop ik al doende te leren welke plek bij wie zou kunnen passen.
Twitter Buzz
Hans Nijhof is afgelopen week overleden. Ik volgende hem al vrij lang omdat hij op een mooie, persoonlijke manier twitterde over zijn dagelijkse ervaringen met zijn ziekte. Hij leek me een heel vriendelijk, kalm persoon. Jammer om hem nu te moeten missen op Twitter!
Vorige blog
Deze ging natuurlijk over een praktijkvoorbeeld over hoe wij als team omgaan met acute ziekmeldingen. Ik hoop dat de bemoedigende sfeer wel herkenbaar is voor velen. Paniekzaaiers komen in de wandelgangen namelijk ook wel eens voor en dat is wel een beetje zonde van de tijd en energie. Ik hou ervan dat wij wel redelijk weten wat we van elkaar kunnen verwachten. Dat maakt het allemaal wat soepeler.
Aankomende blog
De volgende blog zal gaan over een vlogworkshop die ik heb gekregen van Pensioenfonds Zorg en Welzijn. Dit is alweer een tijd geleden gebeurd, maar er staat iets leuks te wachten en ik wil jullie daar alvast lekker voor warm maken. SPANNEND!!!
Teamdingen |Hoe we acuut diensten oplossen
Gedeelde verantwoordelijkheid versterkt onze band. Misschien zijn dat wel de keywords van dit onderdeel in een team: hoe los je acuut diensten op? Een voorbeeld:
Avonddienst, ik ben net op weg. Een collega appt dat het slecht gaat met één van haar ouders en haar zorg nodig heeft. Er komen wat diensten vrij in het eerstvolgende weekend.
Een andere collega die net thuis zit met een blessure, appt dat ze voor 25% nog kan werken onder kantoortijd en wel regelwerk kan doen. Ik vraag haar alvast te proberen de openstaande diensten op te lossen. ‘Fijn’, app ik als ik net ergens van de fiets af stap. ‘Dan kan ik dat regelwerk los laten want ik trek het me altijd heel erg aan als er ineens open diensten staan.’ ‘Ik ook’, appt ze. ‘Ik zou bijna tegen het advies van de fysio in weer gaan werken!’
Ieder uur tot laat in de avond volgen er appjes; er worden ruiltjes gedaan, er moet nog een bijeenkomst geregeld worden… ‘Wie haalt de koekjes en is er nog genoeg koffie op kantoor?’ Ongestoord doe ik wat ik moet doen in een avonddienst omdat ik mij wel enigszins kan afsluiten van de appjes en ik me houd aan first things first.
De volgende ochtend gaat het ge-app weer verder met collega’s van de dagdienst. ‘Zet jij deze scholingsuren even in het documentje?’ ‘Wijzig jij de bereikbaarheid van de teamtelefoon voor vrijdag?’ Een foto volgt met twee melige horrorgezichten van collega’s op kantoor die zichzelf het crisisteam noemen. We hebben wel eens eerder voor hete vuren gestaan en hiervoor een spoedberaad gehouden en dat werkt prettig. Hulptroepen uit de regio worden noodgewonden ook opgebeld. Wat een kanjers, die collega’s uit andere teams, die ‘zomaar’ ons uit de brand kunnen helpen en niet bang zijn voor onbekende cliënten.
Die ochtend lees ik (lachend om het crisisteam) de appjes bij tijdens de koffie en zit thuis bij mijn peuter die speelt. De overgebleven collega’s werken in de wijk en lezen met een schuin oog mee. Niemand wil wat missen en iedereen denkt mee. De één kan wat meer bieden dan de ander, de één appt wat meer dan de ander, dat geeft niet en dat weten we van elkaar. Onze planning voor cliënten wordt op die manier weer gevuld met ruiltjes en hulp van buitenaf.
Is er werkdruk? Ja. Zijn wij verantwoordelijk? Ja: cliënten gaan voor. Wordt het probleem opgelost? Ja, steeds weer. Door wie? Door onszelf, met elkaar en collega’s uit de regio. Doen we onszelf te kort? Dat moet ieder zichzelf altijd blijven afvragen. Zorgen we voor elkaar? Jazeker. Schept het een band? Jep! Het verstérkt de band. Is die sterke band belangrijk? In tijden van crisis is het enorm handig.
Ineens zie ik in de teamrapportage nog een dienst na het weekend open staan, die ik wel kan en geef dat door in de app zodat niemand dat meer hoeft te overwegen. ‘Jij kan het ook niet loslaten he?’ zegt bovengenoemde collega dan. ‘Nee… wie nou wel?’
Even dit en dat #2: aan de slag op moederdag
Of ik dezelfde week nog even een extra dienst kon doen, las ik in een appje in Frankrijk, onderweg naar huis. En een mailtje dat ik niet te bereiken was en dat ik zelf maar even moest terugbellen om een afspraak te maken met een cliënt die ineens achteruit ging. Ohja en mail over de scholing die verzet wordt. Akkoord gegaan na het oppas regelen en meteen ook een collega op de app doorgegeven dat die verplaatst is nu ze vraagt hoe de scholing gegaan was. En zo werd ik een aantal uren later Nederland in gereden na een heerlijke vakantie.
Weer opstarten na de vakantie
Over bovenstaande, ik kies er zelf altijd voor meteen mijn berichtjes te lezen, omdat ik liefst meteen op de hoogte wil zijn en weet waar ik aan toe ben. Dezelfde avond heb ik de koffers rustig kunnen opruimen en de ochtend erna nog gesport, alvorens ik mezelf echt diep in mijn werk stort. Zo schipper ik tussen werk en privé. Wel geeft het aan wat voor week het was: een week waarin veel werk verzet moest worden en alle gaatjes in mijn agenda weer gevuld werden voor minstens de komende drie weken.
Op de werkvloer
Waar ik me deze week vooral mee heb bezig gehouden zijn mantelzorgers die geen beroep willen doen op hun kinderen ‘omdat die al zo druk zijn’. Lastig punt natuurlijk; want aan de ene kant begrijp ik dit wel, maar aan de andere kant zou ik die kinderen wel eens willen vragen hoe zij er tegenaan kijken. En dát moet weer met toestemming van de cliënt. Dus je ziet wel dat dit lastig is: je wil niet te vroeg een familiegesprek beginnen, maar ook niet wanneer het te laat is. Bovendien krabbelen mantelzorgers vaak terug als het puntje bij paaltje komt en zeggen ze dat het allemaal wel mee valt. Daar gaat wat tijd overheen.
Voor het Parkinson Café deed ik nog een financieringsaanvraag tussen de karweitjes door en woensdag- en donderdagavond heb ik dan daadwerkelijk weer echt in de wijk gewerkt. Fijn om de mensen weer te zien.
Verder ben ik nog bij een cliënt geweest die inmiddels naar het verpleeghuis verhuisd is. Haar eerste blik toen ze ons zag binnen lopen: goud waard! Ze herkende ons meteen en fleurde helemaal op. Ook herkende ze mijn zoontje nog die ze twee jaar geleden op ons jubileumfeest gezien had. Ze heeft het trouwens wel goed in dat huis, dus dat is voor ons ook een mooie ‘afsluiting van zorg’.
Tot slot nog aanwezig geweest bij een sollicitatiegesprek voor een vakantiekracht; altijd handig om te hebben! De ervaring leert dat er altijd overuren worden gemaakt in de zomer, als je geen gebruik maakt van oproepkrachten (en de routes even lang blijven). Het gesprek had overigens een positief eindresultaat, heel fijn!
Twitter buzz
Veel op Twitter heb ik niet gekeken, maar een mooi artikel wat me opviel was deze van Zorg+Welzijn:
Wat me aanspreekt in bovenstaand verhaal is eigenlijk alles, maar vooral de zin:
‘Leg het “niet willen” niet alleen bij de zorgmijder neer: misschien doe jij als hulpverlener ook wel iets niet goed, of speelt er iets heel anders waardoor er geen echt contact kan ontstaan.’
Zo herkenbaar. Er zijn namelijk zorgverleners die dénken dat ze wel contact hebben met de cliënt, maar niet beseffen dat de klik (écht contact) ontbreekt en beklagen zich vervolgens over het feit dat een cliënt niet doet wat hij zou ‘moeten’ doen. Dat vind ik zacht gezegd heel jammer en zelfs ergerlijk. Ik probeer altijd te peilen in hoeverre de cliënt mij vertrouwt; dat merk je meestal wel aan de gespreksstof die je hebt met elkaar. Als je in een patiëntenrelatie merkt dat je gesprekspartner niet zo diep in gesprek verzeild raakt als bij een collega, houd je mind-blowing adviezen dan maar thuis of ga er niet gemakkelijk vanuit dat er naar geluisterd wordt. Wellicht dat de collega kan helpen of probeer nog beter te luisteren naar wat er echt toe doet… Dit geldt overigens niet alleen bij zorgmijders. Vandaar dat dit verhaal ook interessant is in de thuiszorg.
Een ander verhaal, wat misschien taaie stof is, maar toch makkelijk leesbaar en herkenbaar in de thuissituatie zijn deze onderzoeksresultaten in de thuiszorg. Er staan wat interessante gegevens in waar je als wijkverpleegkundige misschien wat mee kan. Bovendien bevestigt dit ook waarom preventieprojecten zo belangrijk zijn en sluit dit aan op mijn laatste blog. Lees bijvoorbeeld bladzijde 44 en 45 eens door. Je pikt je voorbeelden er zo uit toch?
Werken op moederdag én de Dag van de Verpleging
Vandaag is het zondag en heb ik gewerkt van 7 tot 18 uur (uiteraard met flinke tussenpauzes, dus het klinkt dramatischer dan het is). Toch kocht ik gisteren croissantjes ‘voor moederdag’…
Vorig jaar was ik voor het eerst sinds heugenis vrij op moederdag. Dat zijn wel de leukste herinneringen trouwens.
Vanmorgenvroeg werd ik ook nog verrast door een cliënt ❤ Een doos lekkers voor op kantoor, welke ik netjes heb afgeleverd…
Vorige blog
Mijn laatste blog ging over een preventieproject opzetten en tips voor financiering. Deze heb ik ook op ons werk gedeeld en daar werd positief op gereageerd, leuk! En natuurlijk bedankt voor het delen op Twitter Gonnie en Marja.
Aankomende blog
De volgende blog is een stukje over mijn ervaring bij ziekte. Wat doet het met een zelfsturend team als er uitval is? Is het altijd maar kommer en kwel of is er nog een andere kant die belicht moet worden? Ik vraag me af of teammanagers daar aan kunnen tippen. Woensdag om 20.10 uur online.
Hoe financiering te vinden voor een verpleegkundig preventieproject?
Werk je in de zorg en wil je net even wat extra’s kunnen bieden voor een groep mensen dat extra aandacht nodig heeft? Ben je van plan bijvoorbeeld een wandelgroepje voor mensen met rollator te beginnen? Is het je wens om op een soepfiets te rijden naar dakloze mensen? Of een brei-café voor slechtzienden? Een jaarlijkse verwendag voor mantelzorgers? Ik noem maar wat ideeën…
Preventieprojecten als onderdeel van ons vak
Al enkele jaren ben ik als verpleegkundige betrokken bij (en oprichter van) het Parkinson Café in Ede. Een Parkinson Café bevordert lotgenotencontact en kennis over gezondheid betreffende de ziekte. Omdat een Parkinson Café enorm veel raakvlakken heeft op verpleegkundig gebied én hier behoefte aan was, omarm ik dit als onderdeel van mijn werk. Gelukkig dat Buurtzorg mij hier de ruimte voor geeft en ik neem aan dat andere organisaties ook ruimte geven om verpleegkundigen nuttige, preventieve projecten te laten organiseren. Het is nou eenmaal een onderdeel van ons vak, want sla de beroepscode maar eens open. Met preventieprojecten help je mensen al gauw verder qua kennis, sociale contacten en coping. Zo draag je bij aan een betere toekomst voor kwetsbare groepen.
‘Maar er is nergens geld voor’
Om een project te financieren is er geld nodig en dat is meestal niet beschikbaar. Op mijn uurloon na (waarvoor dank), ‘krijg’ ik verder geen geld om koffie te kopen of sprekers te regelen voor mijn project. Uitdaging! Je kunt hier als verpleegkundige best creatief mee omgaan. Natuurlijk heeft het team wel een geldpotje, maar laten we dat vooral voor teamdingen of je bestaande cliëntenbestand gebruiken. Je project staat steviger op zijn benen als je onafhankelijk de middelen regelt. Hoe doe je dat?
Niet het wiel opnieuw uitvinden
Vaak zijn er ergens in het land al activiteiten georganiseerd waar je project raakvlakken mee heeft. Ga na of je idee voor het project overlapt met bestaande of reeds uitgevoerde projecten. Spits je oren in gesprekken met cliënten en andere zorgverleners voor nuttige contactpersonen. Zoek het internet af naar patiëntenverenigingen met initiatieven, buurthuizen hun activiteiten, vrijwilligers van groepen met sociaal-maatschappelijke voordelen en eventueel de gemeente. Heeft je team al een sociale kaart? Pak die er eens bij of maak meteen een update hiervan, nu je hier toch mee bezig bent. Welke contactpersonen zouden jou de juiste weg kunnen wijzen? Waarom zijn projecten of vrijwilligers in het verleden gestopt? Waar kwam het geld vandaan? Zoek het uit, omdat je niet in dezelfde valkuil wil vallen. Finetune waar de mensen behoefte aan hebben en weeg dit af met de mogelijkheden. En probeer na enige voorbereiding al iets van een financieel plaatje voor ogen te hebben (begroting).
Zo kwam ik, dankzij zorgverleners en cliënten, eerst bij een contactpersoon van tweejaarlijkse, grote en succesvolle bijeenkomsten voor mensen met parkinson die ermee gestopt was en hij legde me uit waarom. Daarna klopte ik aan bij de patiëntenvereniging met vergelijkbare, meer kleinschalige projecten, maar met een specifieke richtlijn. Een beetje water bij de wijn doen heeft geholpen en het doel voor de groep mensen die ik voor ogen had is hierdoor wel geslaagd.
Sponsorwerving
Als er iets is wat verpleegkundigen liever niet willen is dat meestal: om aandacht vragen om zelf geholpen te worden. Laat staan om geld vragen. Check maar eens onze lonen… (geintje natuurlijk). Wij zijn meestal degenen die een ander helpen en niet andersom. En in the picture staan we al helemaal niet graag. Toch heb je wel een beetje lef nodig bij een project. Het helpt om helder te hebben waarvoor je het project DOET. En dan met name als je denkt als verpleegkundige: is het alleen de soep die je met de soepfiets aanbiedt aan daklozen of zit er meer achter? Is het belangrijk dat een slechtziende weet hoe ze een verloren steek weer op de breinaald kan zetten of zit er meer achter? Waarom zou je ouderen mee laten doen aan een rollatorloop? Zet alle voordelen op een rij, want daar ben je goed in: ziedaar je verpleegkundige onderbouwing met maatschappelijk belang. Leg dit uit aan mensen die misschien wat minder verstand hebben van zorg, maar je wel wat te bieden zouden kunnen hebben (bijvoorbeeld geld, een ruimte, versnaperingen of leuke weggeefkadootjes) en het maakt het proces om je idee voor elkaar te krijgen wat makkelijker.
Vergeet niet: bedank je sponsor
Om sponsoren te kunnen bedanken voor hun bijdrage is het meestal gewenst dat je hun naam of logo en medewerking deelt aan de buitenwereld in combinatie met je mooie project. Ze willen natuurlijk in een positief daglicht staan. Dit kun je doen door het nieuws te delen in media. De site van de lokale krant heeft misschien wel de mogelijkheid artikelen in te sturen. Schrijf een mooi stukje over je project met een toepasselijke, mooie foto en wellicht plaatsen ze het in de krant en anders wel op de website (vergeet niet de portretrecht/auteursrecht op de foto). Verder kun je bijvoorbeeld een Facebook-pagina aanmaken van je project om je nieuws te delen in het openbaar. Kun je gelijk je sponsor in benoemen en taggen voor dat leuke bedrag. Bovendien zijn deelnemers en betrokkenen via sociale media toch ook graag op de hoogte.
Deel je ontvangen sponsoring onder de deelnemers van je project en/of plak het logo ergens bij: in uitnodigingen, verslagen, presentaties, middelen die je gebruikt tijdens het project, enzovoorts. Denk aan pennen en kladblokjes tijdens een bijeenkomst, een bedankpagina in een presentatie, een veiligheidsvestje of ballonnen met logo tijdens een buitenactiviteit, een leuk presentje voor een spreker van een wijnhandelaar die je even benoemd, weggeefkadootjes (goodies) van een toepasselijk bedrijf als leuke afsluiter voor deelnemers , enzovoorts. Het zijn allemaal de sprinkles op de cupcake.
Ik hoor je denken: ‘dit is níks voor mij. Laat iemand anders de show doen en mij gewoon mijn rondje cliëntenzorg.’ Maar misschien krijg je de smaak te pakken en denk je ook: ‘Mwah, ik zie er wel wat in ja.’ Wat het ook is, of je nou een gevoel van afkeer hebt gekregen of niet; houd in gedachten waarvoor je het allemaal DOET.
Vrijwilligers zijn goud waard
Mocht je voor je project gebruik gaan maken van vrijwilligers, bedenk dan dat vrijwilligers schaars zijn. Wees extra lief voor ze. Ga na of de activiteit voor hen wel vol te houden is en wat zij nodig hebben om lekker mee te kunnen werken. Bedank ze ook voor hun werk, mondeling in een praatje of in het publiek, maar ook bijvoorbeeld jaarlijks met kerst door middel van een presentje. En vraag bovendien wat zij van het project vinden en luister naar wat goed gaat of beter kan.
Ik laat het hierbij voor nu, ik hoop dat ik zorgverleners heb warm gemaakt om tóch nog eens goed na te denken over dat briljante idee wat in hun hoofd op kwam. Misschien komen de tips nog van pas. Mocht ik meer informatie hebben dan zal ik de blog updaten. Hieronder eindig ik met een overzicht.
Print uit: handige adresjes voor…
Financiële ondersteuning
- Coöperatiefonds van de Rabobank
- Supermarkten die iets willen doen voor een goed doel (Albert Heijn, Lidl, Jumbo…)
- Bouwbedrijven
- Crowdfunding
- Gemeente (WMO)
Steun in natura
Denk aan koffie, thee koekjes, bedankjes voor sprekers, de soep voor de soepfiets, de sprinkles op de cupcake…
- Supermarkten
- Bloemisten
- Wijnhandelaren
- Groothandels
- Slager, groenteboer, bakker, drogist…
- Rotary
- Wees zelf creatief
Ruimtes
- Kerken
- Verzorgingshuizen
- Scholen
- Sportcentra
- Wijkcentra
- Bibliotheken
- Cultuurcentra
- Horeca
Vrijwilligers
- Zoek op de site van de gemeente naar vrijwilligers
- Vraag na bij patiëntenverenigingen
- Zoek in lotgenotengroepen (Facebook!) naar initiatiefnemers of kartrekkers
- Vraag studenten (denk aan maatschappelijke stage of portfolio opbouw)
- Maak de vraag om vrijwilligers kenbaar in je uitnodiging of verslagen
- Maak gebruik van je eigen netwerk
Even dit en dat #1: terug van vakantie
Wij zorgverleners doen graag even dit en even dat voor onze cliënten. ‘En dan trekken we (ook zo één) nog even de kousen aan’ en ‘nog even de medicijnen…’. Michael van Balken, uroloog in Rijnstate, schrijft daar leuke blogs over in zijn rubriek Zorgtaal. Om een meer persoonlijke rommelblog in de week ertussen te gooien over mijn werkbezigheden, bedacht ik dat deze titel voor zo’n rubriek daarom wel leuk zou zijn. Zonde om de titel niet uitgelegd te krijgen toch?
Twitter buzz
Afgelopen paar weken heb ik vakantie gehad, dus op dit moment ben ik erg rustig op werkgebied. Wel heb ik twitter gevolgd voor de laatste nieuwtjes. Ik link hier even (said it again) naar twee mooie blogs die me opvielen op twitter, één van Barbara over de verhipping van ons vak (heerlijk stuk) en één van Caren over de zorgelijke perikelen van dit moment.
Nog een blog over een mooie (herkenbare) casus in de thuiszorg van Jelle Reijngoudt:
En verder weer een hoop gezeik op Twitter wat ik even (eigenlijk al heel lang) beu was. Als gevolg op mijn uitspatting op Twitter kwam er wel een lijstje aan positieve tweets naar voren en leuke nieuwe mensen om te volgen. De tweet is ook weer een goede reminder zo veel mogelijk positieve blogs te plaatsten over de zorg.
Vorige blog
Afgelopen week plaatste ik de blog over ‘Stuk’, al is de docu alweer een paar maanden geleden op TV geweest. Ik vond het de moeite waard om lezers eraan te herinneren goede programma’s te kijken waar we herkenning vinden in ons werk.
Aankomende blog
Komende week ga ik proberen wat meer financiering te regelen voor een verpleegkundig preventieproject wat ik al heel lang doe. Mocht je zelf ook een preventieproject op willen starten, maar krijg je daar geen financiële middelen voor (denk aan een rollatorloop of een beweeggroepje voor ouderen), dan zou je wat aan mijn tip kunnen hebben welke ik woensdag deel op de blog.
Zo, en dan nu maar hopen dat ik niet al te veel ingewikkeld inleeswerk heb op werk… (alle rapportages screnen, gewijzigde zorgplannen controleren, misschien nog nieuwe cliënten met nieuwe dossiers doornemen, misschien nog wat teamdingen en de Siilo-app weer aan de praat zien te krijgen… Whaaah!)
Groeten van een nog heerlijk ontspannen wijkzuster, net terug van vakantie.
Gezien | Stuk
Je mist iets heel moois als je Stuk nog niet bekeken hebt. Het is een vierdelige docuroman (VPRO) van Jurjen Blick, nog terug te kijken op de NPO-app. Mevrouw V., 80+, blind maar dol op documentaires en met wie ik ze ’s woensdagsavonds tijdens dienst besprak, deelt met mij trouwens bovenstaande mening.
Het verhaal uit een revalidatiecentrum (en deels bij mensen thuis) is een aanrader om de volgende 5 redenen:
Je ziet de mens en hun verhaal.
De feiten, afleesbare emoties, stiltes, de harde realiteit. Er zijn geen acteurs. Geromantiseerd noemen ze de documentaire wel, maar ik vind het echt. Ik herken zoveel in de thuiszorg. De documentairemaker heeft de accenten goed gelegd om de drama nog even goed voor te schotelen aan de kijker. Luister, want dat is belangrijk: het wekt empathie op. Maargoed, geloofwaardig ben ik als emo-zuster ook niet, want ik ben ook een blogger en laat bloggers nou toevallig van een tikje drama houden.
Je ziet zowel het verhaal van de patiënt als van de arts en de verpleegkundige.
Zo gaat het in de praktijk ook. Je deelt ook iets van jezelf als zorgverlener, al verschillen de meningen hierover en is dit weer een verhaal apart. Ik vind het kloppend en mooi.
De documentaire is meeslepend.
Doordat je als kijker empathie voelt en meeleeft met de ‘personages’ die hard werken om beter te worden, wil je weten hoe het afloopt.
Sommige gefilmde stukjes lopen niet geregisseerd, maar net als in de realiteit, mooi in elkaar over.
Ik had dit vast niet door gehad als ik ‘De Wereld Draait Door’ niet van tevoren had gezien: je volgt als kijker even de patiënt en daarna loop je door de gang mee met de verpleegkundige, waarvan je al weet dat zij het thuis ook niet makkelijk heeft. Blijkt dat zij in de volgende kamer weer een andere bekende personage verder behandelt. Of een relatie is van een eerder genoemde patiënt. Leuk weetje. Knap gefilmd.
De film is goed ingesproken door de maker.
Waarvoor mijn complimenten. Het maakt het helemaal af en hij raakt waar nodig de juiste snaar. Hierover meer in deze recensie van het NRC.
Ik heb in stilte ontzettend genoten van deze docu en ik hoop vele anderen, zéker zorgverleners, ook.
Kijk in de Wijk 